W historii Formuły 1 jest wiele wybitnych postaci. Do tego grona z całą pewnością zaliczyć trzeba Nikiego Laudę. Mało jest w światowym sporcie osób, które byłyby poważane przez tak szerokie grono ludzi. Życie zmarłego w 2019 roku wielokrotnego mistrza świata to historia na hollywoodzki film. Zachęcamy do zapoznania się z najnowszą propozycją książkową od Wydawnictwa SQN pt. Lauda. Autobiografia. W poniższym tekście zaś prezentujemy Ci sylwetkę tego austriackiego kierowcy.
Początki i debiut w Ferrari Laudy (o czym przeczytasz w książce Szybko, szybciej, najszybciej)
Urodzony 22 lutego 1949 roku Niki pochodzi z dość zamożnej rodziny, która zajmowała się produkcją papieru. Jego rodzice z dezaprobatą patrzyli na wyścigowe zapędy syna. Lauda z początku ścigał się w mało znaczących kategoriach, a na początku lat 70. został zmuszony do zaciągnięcia pożyczki bankowej w wysokości 30 tysięcy funtów, aby móc startować w początkującym zespole March, który rywalizował w Formule 2. Ale już w 1972 roku zaliczył swoje pierwsze starty w Formule 1.
Austriak radził sobie przyzwoicie, lecz zespół nader często zawodził, w związku z tym rok potem Lauda ponownie się zapożyczył, żeby utorować sobie drogę do zajęcia fotela kierowcy BRM. W barwach brytyjskiej ekipy po raz pierwszy zrobił duże wrażenie, zajmując piątek miejsce w Grand Prix Belgii. Kompan Laudy z ekipy podpisał kontrakt z Ferrari na kolejny sezon, 1974, ale włodarze Scuderii byli także zainteresowani Nikim i ostatecznie również z nim zawarli umowę, co pozwoliło mu spłacić wszystkie zaległe zobowiązania i rozwinąć karierę wyścigową.
Droga na szczyt i dramatyczny wypadek
W latach 1972 i 1973 włoski team nie potrafił zakończyć mistrzostw świata konstruktorów na podium, co było dla niego dużym rozczarowaniem. W powrocie Ferrari na należne im miejsce miało pomóc dwóch nowych kierowców – Regazzoni oraz Lauda. W ich pierwszym wspólnym roku jazdy lepszy okazał się Szwajcar, który został wicemistrzem, Austriak zajął czwarte miejsce w stawce. Mimo wszystko Lauda zaliczył swoje pierwsze dwie wygrane w F1. W kampanii 1975 na Nikiego nie było już mocnych. Zaczął niemrawo, ale w połowie sezonu zanotował serię czterech wygranych w pięciu wyścigach i utrzymał przewagę nad rywalami do końca rywalizacji.
Kolejna kampania rozpoczęła się dla Laudy rewelacyjnie. W siedmiu pierwszych startach nie schodził z podium i zdawało się, że pewnie zmierza po drugi z rzędu tytuł mistrzowski. Podczas weekendu na torze Nürburgring Niki wezwał do bojkotu wyścigu pozostałych kierowców, uważał bowiem że wyścig nie będzie dostatecznie dobrze zabezpieczony. Miał rację – Lauda doznał podczas niego fatalnie wyglądającego wypadku, z którego cudem uszedł z życiem. Doznał jednak rozległych poparzeń i do końca życia Niki miał blizny na twarzy.
Powrót i odzyskanie mistrzowskiego tytułu przez Laudę (historię życia austriackiego mistrza poznasz dzięki lekturze Lauda. Autobiografia)
Mimo makabrycznej kraksy już półtora miesiąca potem wystartował w GP Włoch. Finalnie zajął w mistrzostwach drugie miejsce, tracąc zaledwie punkt do Jamesa Hunta. W 1977 roku Lauda dość łatwo zdobył swój drugi tytuł mistrza świata. Z końcem tego sezonu opuścił włoską stajnię i dołączył do Brabhama. Tam ścigał się przez dwa lata, ale nie odniósł spodziewanych sukcesów i zamykając kampanię 1979, ogłosił zakończenie sportowej kariery. Austriacki kierowca nie ścigał się przez dwa lata, ale zdecydował się podpisać na rok 1982 umowę z McLarenem.
Powrót Laudy na początku nie był imponujący. W pierwszym roku startów w nowych barwach Niki okazał się gorszy od kolego z zespołu, Johna Watsona. Kolejny sezon był jeszcze słabszy. McLaren nie był w stanie przygotować odpowiedniego bolidu, a w efekcie, po niezłym początku, nie dał rady wedrzeć się na podium. W kampanii 1984 wszystko się odmieniło. Lauda wraz z zespołowym partnerem Alainem Prostem zdominowali mistrzostwa, a ostatecznie o tytule mistrza świata zadecydowała różnica pół punktu na korzyść Austriaka. Po zakończeniu sezonu 1985 Lauda definitywnie pożegnał się z karierą kierowcy wyścigowego.
Niki Lauda – działalność pozasportowa (a współczesny świat Formuły 1 nie będzie Ci obcy, gdy przeczytasz Surviving to Drive. Życie dla jazdy. Rok z życia szefa zespoły Formuły 1)
Jeszcze w latach 70. Lauda założył czarterową firmę lotniczą Lauda Air. Po pierwszym zakończeniu kariery poświęcił się jej rozwojowi i kierował nią osobiście. W 1991 roku samolot jego linii się rozbił, a życie straciły 223 osoby. W 1999 roku sprzedał udziały w firmie austriackiemu koncernowi Austrian Airlines. W 1993 roku został konsultantem w Ferrari, a osiem lat później zatrudniono go jako szefa zespołu Jaguar. Współpraca nie przyniosła oczekiwanych efektów i już rok potem Lauda został zwolniony.
W 2012 roku zawarł umowę z Mercedesem, na mocy której stał się dyrektorem niewykonawczym i posiadł dziesięć procent udziałów w ekipie. Niki przez wiele lat był ekspertem i komentatorem w niemieckiej i austriackiej telewizji RTL. Jego rywalizacja z Jamesem Huntem została zekranizowana w filmie Rush. Austriak był dwukrotnie żonaty i miał piątkę dzieci z trzech związków. Lauda przez wiele lat miał poważne problemy zdrowotne. W 2005 i 2008 poddał się zabiegowi przeszczepu nerek. Ponadto przeszedł podwójny przeszczep płuc. Część z tych schorzeń była efektem wypadku z 1976 roku. W 2019 zmarł w trakcie odbywania dializ, które miały poprawić stan jego nerek.
Rzadko kiedy kibice mają do czynienia z tak inspirującą historią jak ta, która była udziałem Nikiego Laudy. Dzięki takim ludziom można uwierzyć, że niemożliwe nie istnieje. Zajrzyj do sportowej księgarni internetowej labotiga.pl. Znajdziesz tam książki o Formule 1, a także wiele więcej!
Skomentuj ten wpis Skasuj cytowanie