Diego Maradona to bez wątpienia jedna z najważniejszych postaci w historii piłki nożnej. W swojej karierze rozegrał mnóstwo wielkich meczów zarówno jako piłkarz, jak i szkoleniowiec. Przedstawiamy Ci dziś 5 najważniejszych spotkań, w jakich „Boski Diego” uczestniczył podczas swej kariery zawodniczej i trenerskiej. Wydawnictwo SQN prezentuje książkę Guillema Ballague pt. Diego Maradona. Chłopiec, buntownik, bóg.
1. FC Barcelona – Athletic Bilbao, 24 września 1983 roku
W 1982 roku drużyna Argentyny zaliczyła mało udany turniej o mistrzostwo świata w Hiszpanii. Albicelestes rezydowali wówczas w stolicy Katalonii. Włodarze FC Barcelony zdołali wykorzystać sprzyjające okoliczności i sprowadzili do swego klubu krępego pomocnika z Boca Juniors. Diego miał być idealnym remedium na problemy trapiące Blaugranę. Maradona w Hiszpanii nie czuł się niestety jak ryba w wodzie.
Co prawda podczas dwóch sezonów Barcelona z nim w składzie wygrała Copa del Rey oraz Superpuchar Hiszpanii, ale całościowo można stwierdzić, że Maradona nie stał się zbawcą kibiców z Camp Nou. Najsłynniejsze wydarzenie, w jakim wziął udział w niebiesko-czerwonej koszulce, to brutalny faul, którego dopuścił się na nim Andoni Goikoexea. Maradona wskutek tego zanotował absencję, trwającą ponad 3 miesiące. Dokończył ten sezon, a potem przeniósł się do SCC Napoli.
2. Anglia – Argentyna, 22 czerwca 1986 roku
Gwiazda Maradony we włoskim klubie błyszczała z miesiąca na miesiąc coraz jaśniejszym blaskiem. Przez pierwsze dwa sezony uczył się nowego otoczenia, ale powoli odzyskiwał radość z gry i charakterystyczne uwielbienie fanów z całego Neapolu. W całkiem dobrym nastroju udał się więc na zgrupowanie reprezentacji, która miała powalczyć o odzyskanie prymatu najlepszej piłkarskiej drużyny narodowej na świecie.
Albicelestes przeszli fazę grupową bezproblemowo, wygrywając z Koreą Południową i Bułgarią oraz remisując z Włochami. W 1/8 wyeliminowali Urugwaj i w ćwierćfinale czekał ich nacechowany złymi emocjami mecz z Anglią. To wtedy ostatecznie Maradona stał się wybitnym piłkarzem, ale jednocześnie wielkim oszustem. Najpierw strzelił być może najbardziej imponującą bramkę w historii futbolu, a potem „ręką Boga” zdobył drugą bramkę, która zapewniła jego drużynie awans do najlepszej czwórki.
3. Argentyna – Niemcy, 8 lipca 1990 roku, o czym przeczytasz w książce Diego Maradona. Chłopiec, buntownik, bóg
Czterolecie pomiędzy mistrzostwami świata w 1986 i 1990 roku w przypadku Diego Maradony stało pod znakiem znakomitych rezultatów osiąganych przez niego w klubie. Napoli bowiem miało w latach 1986–1990 swój bezapelacyjnie najlepszy okres w historii. Neapolska orkiestra pod batutą niskiego Argentyńczyka grała swym kibicom przepiękną piłkarską melodię. Dwukrotnie klub ten zdobył mistrzostwo Włoch oraz w 1987 roku Puchar UEFA.
Koledzy Maradony z kadry narodowej również w tym czasie nie próżnowali i w ich rodakach panowało powszechne przekonanie o nieuchronnej obronie tytułu mistrzowskiego. Turniej rozgrywany we Włoszech szedł Argentyńczykom jak po grudzie. Nie zanotowali oni na drodze do finału ani jednego przekonującego zwycięstwa. Wreszcie w ostatnim meczu przegrali z Niemcami, a sam Maradona bardzo rozczarował.
4. Argentyna – Światowa XI, 10 listopada 2001 roku
Po tych nieudanych, jak się wydaje, mistrzostwach w 1990 roku nadszedł czas stopniowego regresu formy Diego. W 1991 roku opuścił szeregi Napoli, a główną tego przyczyną było przyłapanie go na stosowaniu niedozwolonych środków, a konkretnie kokainy. Był to pierwszy z wielu gwoździ do własnej trumny, jakie przez kolejne lata sobie przybił. Zaliczył słaby epizod w Sevilli, po czym wrócił do ojczyzny, aby tam kontynuować karierę.
W międzyczasie zaliczył kolejną dopingową wpadkę na przegranych przez Argentynę mistrzostwach świata w 1994 oku w USA. Tak naprawdę był to jego ostatni poważny występ na arenie międzynarodowej. Później próbował tylko oszukiwać siebie, fanów i kolejne kluby, że jest w stanie prezentować dawny poziom. Na szczęście zorganizowano dla niego pożegnalny mecz w 2001 roku, dzięki któremu z godnością pożegnał się z kibicami. Widać wyraźnie, że od dawna przestał prowadzić sportowy tryb życia.
5. Argentyna – Niemcy, 3 lipca 2010 roku
Po zakończeniu kariery zmagał się z wieloma problemami. Rozwiódł się ze swoją żoną Claudią Villafañe. Zakończył także kilka najważniejszych przyjaźni. W 2004 roku przyjęto go do kliniki w Buenos Aires, a powodem tego były problemy z sercem. Ich przyczyną zaś było uzależnienie od narkotyków. Wielokrotnie próbował podejmować leczenie detoksykacyjne, jednak długotrwałych skutków to nie przynosiło.
Mimo to w 2008 roku został mianowany selekcjonerem seniorskiej reprezentacji Argentyny. Spotkało się to z olbrzymim entuzjazmem wśród fanów Albicelestes. Kadra prowadzona przez Maradonę nie bez problemów awansowała na światowy czempionat w RPA. Na docelowym turnieju drużyna radziła sobie nieźle; zanotowała 3 zwycięstwa w fazie grupowej, by po dogrywce w 1/8 finału uporać się z Meksykanami. Jednak w ćwierćfinale Niemcy bez cienia wątpliwości pokonali drużynę prowadzoną przez Diego, który powoli przestawał być „boski”…
Postać Diego Maradony jest jedną z najbardziej charakterystycznych w świecie futbolu. Jeśli jesteś ciekawy, jak jego życie wyglądało w szczegółach, wejdź do sportowej księgarni internetowej labotiga.pl i zapoznaj się z biografią tego legendarnego Argentyńczyka, ale nie tylko!
Skomentuj ten wpis Skasuj cytowanie