On, Strejlau

recenzja

Pamiętam dobrze, kiedy pierwszy raz świadomie zetknąłem się z postacią jego, Andrzeja Strejlaua… Niedzielne, ciepłe popołudnie. Jako fan piłki nożnej, każdy mecz Mistrzostw Świata traktuję jak święto. Zjadam więc obiad i zasiadam na kanapie, żeby obejrzeć spotkanie rozgrywane pomiędzy Anglią, a Panamą. Już kilka minut przed pierwszym gwizdkiem w moich uszach rozbrzmiewa duet komentatorski – Andrzej Strejlau i Aleksander Roj. Liczę na emocjonujące widowisko, nie mając większych wymagań co do komentarza. Już nie raz zawiodłem się na sprawozdawcach spotkań piłkarskich. Niektórzy z nich, zamiast urozmaicać przekaz, potrafią w nas zabić ekscytację i emocje. Ale po pierwszych kilku zasłyszanych zdaniach czuję różnicę. Szczególnie On, ekspert, były trener komentuje w bardzo ciekawy sposób. Mimo melancholijnego głosu, jakim opowiada boiskowe wydarzenia, czuje zaciekawienie meczem i całą teorią jaką trener przekazuje. Wszystkie spostrzeżenia są „w punkt”, człowieka z taką wiedzą od razu zaczynam podziwiać pomimo tego, że wiem o nim tylko tyle, iż jest ekspertem telewizyjnym i kiedyś trenował polską reprezentację. Mecz był jednostronny. Panama nie miała żadnych szans z rozpędzoną ekipą Synów Albionu i poniosła dotkliwą porażkę, strzelając zaledwie jedną bramkę przy sześciu trafieniach Anglików. Po zakończonym meczu miałem wielką nadzieję, że usłyszę jego „ględzenie” jeszcze nie raz.
Kiedy tylko dowiedziałem się, że w planach wydawniczych wydawnictwa SQN znajduje się książka o Andrzeju Strejlau, byłem pewien, że będzie to obowiązkowa pozycja w mojej kolekcji książek sportowych.
„On, Strejlau” to wywiad - rzeka Jerzego Chromika, dziennikarza sportowego i przyjaciela Andrzeja z nim samym. Można powiedzieć, że książka posiada więcej niż jednego bohatera. W tej roli jawi się oczywiście sam Pan Andrzej, ale też jego żona, Maria oraz wspomniany już wcześniej Jerzy Chromik. Pojawia się też szwarccharakter – po lekturze książki można wywnioskować, że wróg Strejlaua – czyli inny trener i osobistość ze świata piłki nożnej, Jacek Gmoch. Całość przyjmuje formę wywiadu, podzielonego na rozdziały, w których poruszane są różne tematy, od młodości, historii miłosnej kończąc na… Twitterze.
Po przeczytaniu kilku pierwszych stron publikacji, czytelnik ma wrażenie, że zakupił wywiad z przypadkowym starszym Panem, który opowiada o młodości w czasach wojny, a nie z trenerską legendą i piłkarskim ekspertem. Mało jest tutaj wspominek o sporcie, większość rozmowy jest poświęcona opowieściom o rodzinie i dorastaniu w trudnym okresie II wojny światowej. Muszę w tym momencie oddać hołd Jerzemu Chromikowi, który już na pierwszej stronie zachęca trenera aby odmienił swe nazwisko przez przypadki, sugerując mu przy tym, że wiele osób ma z tym problem. Gdyby nie to, sam pewnie też zastanawiałbym się teraz jak pisać i odmieniać nazwisko Strejlau.
Dziennikarz chce pisać o swoim przyjacielu: o historii, życiu osobistym, relacjach z Gmochem, podejściu do piłki nożnej, czasach PRL-u, niespełnionych ambicjach i sukcesach, porażkach, uczciwości, skromności i abstynencji oraz wizerunku medialnym trenera. Pytania same w sobie są już anegdotami, które Andrzej tylko uzupełnia o własne zdanie czy szczegóły. W trzech słowach mogę powiedzieć ze w wywiadzie jest absurdalnie, poważnie i żartobliwie. Absurdalnie, bo trener opowiada o wojnie i trudnym dzieciństwie otwarcie, a wymijająco odpowiada na pytania o konflikt z Jackiem Gmochem. Poważnie, bo temat wojny, korupcji w polskiej piłce w czasach PRL-u i życiu rodzinnym, a żartobliwie, bo książka ta jest skarbnicą żartobliwych anegdot i powiedzonek, jakie zasłyszał bądź sam się nimi posługuje Strejlau.
Publikacja zawiera też wiele zdjęć z czasów gdzie nie było jeszcze kolorowych fotografii. W moim odczuciu jest to świetne uzupełnienie opowiadanych historii. Moje ulubione to chyba to z Islandii gdzie trener wraz ze swoimi współpracownikami siedzi w kurtkach puchowych. Jest to zdjęcie z lat 80-tych, więc nie trudno się domyślić, że jest ono czarno-białe.
Rzeczą nową, z którą do tej pory się nie zetknąłem, jest dokładne cytowanie, a wręcz zamieszczanie screenów z Twittera. Cały rozdział „As Twittera”, czyli około 40 stron, to właśnie spostrzeżenia trenera Strejlaua z serwisu społecznościowego opatrzonego logiem z niebieskim ptakiem. Dowiadujemy się w tym rozdziale też o tym, że konto na Twitterze pomógł założyć trenerowi… Jerzy Chromik. Ograniczenie do 280 znaków nie przeszkadza w dzieleniu się wiedzą i spostrzeżeniami z innymi, a internauci bardzo przychylnie reagują na wpisy byłego selekcjonera.
Wywiad - rzeka w tym przypadku nie jest przesadzonym terminem, bo Jerzy Chromik wraz ze swoim przyjacielem zabiera nas w statku ochrzczonym nazwą Strejlau w podróż po momentami zburzonych, a chwilami spokojnych wodach życia, zarówno zawodowego jak i osobistego.
„On, Strejlau” to pozycja nie tylko dla fanów piłki nożnej. Czas poświęcony na lekturę nie będzie na pewno czasem straconym. Niewiele jest osób tak doświadczonych, które mają tyle do powiedzenia na rożne tematy. Niepodważalny autorytet, człowiek bardzo inteligentny i uczciwy, a przecież „mądrego to i przyjemnie posłuchać”. W tym wypadku poczytać, choć jeśli ktoś kojarzy głos Andrzeja Strejlaua to czytając wypowiedzi, w głowie będzie wybrzmiewało to specyficzne brzmienie strun głosowych. Książka jest bardzo ciekawa i czyta się ją naprawdę bardzo przyjemnie. Czuć lużną relację pomiędzy rozmówcami, co dodaje autentyczności tytułowi. Co prawda objętość może co niektórych wystraszyć, ale nie ma co oceniać książki po okładce.

recenzja

Pamiętam dobrze, kiedy pierwszy raz świadomie zetknąłem się z postacią jego, Andrzeja Strejlaua… Niedzielne, ciepłe popołudnie. Jako fan piłki nożnej, każdy mecz Mistrzostw Świata traktuję jak święto. Zjadam więc obiad i zasiadam na kanapie, żeby obejrzeć spotkanie rozgrywane pomiędzy Anglią, a Panamą. Już kilka minut przed pierwszym gwizdkiem w moich uszach rozbrzmiewa duet komentatorski – Andrzej Strejlau i Aleksander Roj. Liczę na emocjonujące widowisko, nie mając większych wymagań co do komentarza. Już nie raz zawiodłem się na sprawozdawcach spotkań piłkarskich. Niektórzy z nich, zamiast urozmaicać przekaz, potrafią w nas zabić ekscytację i emocje. Ale po pierwszych kilku zasłyszanych zdaniach czuję różnicę. Szczególnie On, ekspert, były trener komentuje w bardzo ciekawy sposób. Mimo melancholijnego głosu, jakim opowiada boiskowe wydarzenia, czuje zaciekawienie meczem i całą teorią jaką trener przekazuje. Wszystkie spostrzeżenia są „w punkt”, człowieka z taką wiedzą od razu zaczynam podziwiać pomimo tego, że wiem o nim tylko tyle, iż jest ekspertem telewizyjnym i kiedyś trenował polską reprezentację. Mecz był jednostronny. Panama nie miała żadnych szans z rozpędzoną ekipą Synów Albionu i poniosła dotkliwą porażkę, strzelając zaledwie jedną bramkę przy sześciu trafieniach Anglików. Po zakończonym meczu miałem wielką nadzieję, że usłyszę jego „ględzenie” jeszcze nie raz.
Kiedy tylko dowiedziałem się, że w planach wydawniczych wydawnictwa SQN znajduje się książka o Andrzeju Strejlau, byłem pewien, że będzie to obowiązkowa pozycja w mojej kolekcji książek sportowych.
„On, Strejlau” to wywiad - rzeka Jerzego Chromika, dziennikarza sportowego i przyjaciela Andrzeja z nim samym. Można powiedzieć, że książka posiada więcej niż jednego bohatera. W tej roli jawi się oczywiście sam Pan Andrzej, ale też jego żona, Maria oraz wspomniany już wcześniej Jerzy Chromik. Pojawia się też szwarccharakter – po lekturze książki można wywnioskować, że wróg Strejlaua – czyli inny trener i osobistość ze świata piłki nożnej, Jacek Gmoch. Całość przyjmuje formę wywiadu, podzielonego na rozdziały, w których poruszane są różne tematy, od młodości, historii miłosnej kończąc na… Twitterze.
Po przeczytaniu kilku pierwszych stron publikacji, czytelnik ma wrażenie, że zakupił wywiad z przypadkowym starszym Panem, który opowiada o młodości w czasach wojny, a nie z trenerską legendą i piłkarskim ekspertem. Mało jest tutaj wspominek o sporcie, większość rozmowy jest poświęcona opowieściom o rodzinie i dorastaniu w trudnym okresie II wojny światowej. Muszę w tym momencie oddać hołd Jerzemu Chromikowi, który już na pierwszej stronie zachęca trenera aby odmienił swe nazwisko przez przypadki, sugerując mu przy tym, że wiele osób ma z tym problem. Gdyby nie to, sam pewnie też zastanawiałbym się teraz jak pisać i odmieniać nazwisko Strejlau.
Dziennikarz chce pisać o swoim przyjacielu: o historii, życiu osobistym, relacjach z Gmochem, podejściu do piłki nożnej, czasach PRL-u, niespełnionych ambicjach i sukcesach, porażkach, uczciwości, skromności i abstynencji oraz wizerunku medialnym trenera. Pytania same w sobie są już anegdotami, które Andrzej tylko uzupełnia o własne zdanie czy szczegóły. W trzech słowach mogę powiedzieć ze w wywiadzie jest absurdalnie, poważnie i żartobliwie. Absurdalnie, bo trener opowiada o wojnie i trudnym dzieciństwie otwarcie, a wymijająco odpowiada na pytania o konflikt z Jackiem Gmochem. Poważnie, bo temat wojny, korupcji w polskiej piłce w czasach PRL-u i życiu rodzinnym, a żartobliwie, bo książka ta jest skarbnicą żartobliwych anegdot i powiedzonek, jakie zasłyszał bądź sam się nimi posługuje Strejlau.
Publikacja zawiera też wiele zdjęć z czasów gdzie nie było jeszcze kolorowych fotografii. W moim odczuciu jest to świetne uzupełnienie opowiadanych historii. Moje ulubione to chyba to z Islandii gdzie trener wraz ze swoimi współpracownikami siedzi w kurtkach puchowych. Jest to zdjęcie z lat 80-tych, więc nie trudno się domyślić, że jest ono czarno-białe.
Rzeczą nową, z którą do tej pory się nie zetknąłem, jest dokładne cytowanie, a wręcz zamieszczanie screenów z Twittera. Cały rozdział „As Twittera”, czyli około 40 stron, to właśnie spostrzeżenia trenera Strejlaua z serwisu społecznościowego opatrzonego logiem z niebieskim ptakiem. Dowiadujemy się w tym rozdziale też o tym, że konto na Twitterze pomógł założyć trenerowi… Jerzy Chromik. Ograniczenie do 280 znaków nie przeszkadza w dzieleniu się wiedzą i spostrzeżeniami z innymi, a internauci bardzo przychylnie reagują na wpisy byłego selekcjonera.
Wywiad - rzeka w tym przypadku nie jest przesadzonym terminem, bo Jerzy Chromik wraz ze swoim przyjacielem zabiera nas w statku ochrzczonym nazwą Strejlau w podróż po momentami zburzonych, a chwilami spokojnych wodach życia, zarówno zawodowego jak i osobistego.
„On, Strejlau” to pozycja nie tylko dla fanów piłki nożnej. Czas poświęcony na lekturę nie będzie na pewno czasem straconym. Niewiele jest osób tak doświadczonych, które mają tyle do powiedzenia na rożne tematy. Niepodważalny autorytet, człowiek bardzo inteligentny i uczciwy, a przecież „mądrego to i przyjemnie posłuchać”. W tym wypadku poczytać, choć jeśli ktoś kojarzy głos Andrzeja Strejlaua to czytając wypowiedzi, w głowie będzie wybrzmiewało to specyficzne brzmienie strun głosowych. Książka jest bardzo ciekawa i czyta się ją naprawdę bardzo przyjemnie. Czuć lużną relację pomiędzy rozmówcami, co dodaje autentyczności tytułowi. Co prawda objętość może co niektórych wystraszyć, ale nie ma co oceniać książki po okładce.

recenzja

Mało która osobowość w polskim futbolu wzbudza tak pozytywne emocje jak Andrzej Strejlau. Zna go każdy fan piłki nożnej w naszym kraju, ale zdecydowana większość klasyfikuje go w głowie jako eksperta, a nie jako trenera. A jednak wszyscy zwracają się do niego tym drugim tytułem. Dlaczego? Tłumaczy to książka "On, Strejlau". Wywiad rzeka stworzony przez znanego dziennikarza i prywatnie przyjaciela Strejlaua, Jerzego Chromika, przeprowadza czytelnika przez zawiłe drogi życia byłego selekcjonera kadry. Opisuje zarówno początki przygody ze sportem, jak i pracę u boku Kazimierza Górskiego. Nie brakuje też wspomnień z pracy za granicą.
Strejlau opowiada także o życiu pozaboiskowym - dzieciństwie, konflikcie z Jackiem Gmochem oraz o byciu dziadkiem. Na kolejnych stronach książki budowany jest szczery obraz normalnego człowieka, który jest zakochany w futbolu i często widzi więcej niż inni. Niewątpliwym atutem są także zdjęcia, których większość kibiców wcześniej nie widziała. No bo kto jest w stanie sobie wyobrazić bilbord w Chinach, na którym jest twarz trenera Strejlaua?
"On Strejlau" to świetna książka. Szczera, pełna anegdot i nieznanych wcześniej historii. Dzięki relacji łączącej autorów czyta się ją jak rozmowę dwóch przyjaciół. Wiele osób po jej lekturze przyznaje, że niektóre fragmenty czyta się w głowie głosami autorów, co jeszcze bardziej ubarwia spędzony z książką czas. Pozycja obowiązkowa dla każdego entuzjasty futbolu. Pozwala nie tylko lepiej zrozumieć piłkę, ale przede wszystkim uświadomić sobie, dlaczego Pan Strejlau jest odpowiednim człowiekiem na odpowiednim miejscu.

• 2 z 2 ludzi uznało tą recenzję za pomocną.