Ruud Gullit. Jak oglądać piłkę nożną

recenzja

Ruud Gullit, były znakomity piłkarz występujących w największych europejskich klubach, a obecnie ceniony piłkarski ekspert, postanowił napisać książkę, przypominającą podręcznik, w której zawarł podstawowe reguły obowiązujące w piłce nożnej, dzięki którym mamy nauczyć się oglądać tę dyscyplinę w bardziej analityczny sposób. Holender w znacznej mierze posłużył się przykładami ze swojej kariery, a także wyjaśnił nam większość zjawisk zachodzących w futbolu, a które nie do końca są jasne dla przeciętnych kibiców.

"Jak oglądać piłkę nożną?" Gullit rozpoczął od krótkiego opisania swojej kariery. Holender wyjaśnił, jakie role pełnił w swoich byłych klubach, czyli m.in. w Milanie i Chelsea. Swoje przemyślenia oparł na doświadczeniach boiskowych, więc jego relacja w pierwszej kolejności powinna trafić do osób zawodowo zajmujących się futbolem. Dla przeciętnego kibica nie wszystkie uwagi mogą okazać się jasne, gdyż oglądając mecz przed telewizorem nie widzi się tego, co piłkarz będący w centrum boiskowych wydarzeń.

Ruud Gullit w bardzo przystępny sposób tłumaczy nam podstawowe reguły obowiązujące w futbolu, związane choćby z taktyką, schematami gry, stałymi fragmentami czy pozycjami, a które nie do końca są znane „niedzielnym” kibicom piłkarskim. Co oczywiste, Holender bardzo często posługuje się przykładami z włoskiej i angielskiej piłki, gdyż w swojej karierze właśnie z nimi obcował najwięcej, ale ma także świadomość, że każda liga rządzi się swoimi prawami. Autor celnie zauważa, że niektóre rozwiązania praktykowane w jednej piłkarskiej kulturze z powodu dużej efektywności, nie muszą i bardzo często nie sprawdzają się, w odmiennych warunkach. Zjawisko to można w prosty sposób odnieść do trenerów, którzy z jednym klubem osiągają wielkie sukcesy, a po przejściu do innej ligi ich wyniki są znacznie gorsze, mimo dalszego stosowania tych samych rozwiązań.

Dużą zaletą książki Ruud Gullita jest to, że autor omawia poszczególne zagadnienia w bardzo prosty, zrozumiały nawet dla osoby kompletnie nie znającej się na futbolu, sposób, a jego rozważania są krótkie i treściwe. Nie ma w nich kilkustronicowych dogłębnych analiz, a wszystko jest napisane tak, by czytelnik poznał jak najwięcej informacji i oczywiście przyswoił je. Holender chętnie czerpie za swoich boiskowych doświadczeń i stara się na przykładach wytłumaczyć poszczególne zjawiska, co często okazuje się pomocne.

W "Jak oglądać piłkę nożną?" Ruud Gullit opowiada nie tylko o tym, co dzieje się na boisku, ale także poza nim. Holender porusza szereg zagadnień psychologicznych, m.in. związanych z rolą rezerwowego w drużynie, czy wpływem życia osobistego na formę piłkarzy. Autor wyjaśnia nam, że każdy zespół rządzi się swoimi prawami i za każdym razem trzeba przeprowadzić odrębną analizę, by zrozumieć zawodnika i co za tym idzie, jak najlepiej wykorzystać jego potencjał.

Były reprezentant Holandii stara się przekazać, że bycie piłkarze nie ogranicza się jedynie do kilku godzin treningu dziennie oraz do rozgrywania meczów. Zawód piłkarza wymaga nieustannych poświęceń i zwracania uwagi na takie aspekty jak odżywianie czy sen, które wbrew pozorom mają duży wpływ na dyspozycję piłkarza. Gullit wspomina tutaj, jak prowadząc Chelsea piłkarze reagowali na wprowadzane przez niego pomysły. Holender zaznaczył, że część piłkarzy kompletnie nie chciała przystać na jego pomysły, toteż wszyscy mieli wolną rękę, bowiem zmuszanie piłkarza do zachowywania reżimu w jakiejkolwiek dziedzinie na dłuższą metę może odnieść skutek odwrotny od zamierzonego.

Ruud Gullit porusza również zagadnienie gry w reprezentacjach narodowych. Holender sporo miejsca poświęca problemom reprezentacji Oranje, wyjaśnia na czym polegają obecnie jej największe bolączki. Poza tym autor porusza zagadnienie angielskiej reprezentacji, na której ciążą olbrzymie oczekiwania przed każdą wielką imprezą, a następnie wszyscy Brytyjczycy muszą pogodzić się z wielkim rozczarowaniem. Zdaniem byłego pomocnika Chelsea, niebawem ten trend może się odwrócić, a sami Wyspiarze najwięcej tracę z powodu swojego twardego stylu, który w innych europejskich ligach byłby nie do przyjęcia. Toteż, podczas meczów międzypaństwowych Anglicy są karani za przewinienia, które w ich lidze są na porządku dziennym.

Ostatni rozdział książki został poświęcony nowym rozwiązaniom w futbolu, począwszy od zwyczajów pozaboiskowych po nowe technologie techniczne. Autor wyjaśnia, że futbol musi iść z duchem czasu i niektóre zmiany są po prostu konieczne, żeby sprostać wymaganiom teraźniejszość. Laureat Złotej Piłki odnośni się również do zjawiska ogromnej komercjalizacji futbolu, uznając ją za ducha obecnych czasów. Proces ten zaczął się już wiele lat temu, jednak z roku na rok coraz bardziej przekonujemy się, że to pieniądze rządzą piłką. Wszystkie te przemyślenia, w połączeniu z prostym wyjaśnieniem skomplikowanych kwestii, sprawiają, że książkę czyta się bardzo dobrze i nawet osoby interesujące się futbolem od święta powinny przeczytać ją z wielkim zainteresowaniem. "Jak oglądać piłkę nożną" Ruuda Gullita to lektura zdecydowanie godna polecenia wszystkim, mniej lub bardziej zagorzałym, kibicom piłki nożnej.

• 1 z 1 ludzi uznało tą recenzję za pomocną.

recenzja

Interesująca książka od interesującego człowieka. Mnóstwo ciekawych anegdotek i wiele wskazówek. Naprawdę fajna lektura.

recenzja

Bardzo dobrze napisana, wypełniona przydatnymi informacjami, ciekawa książka! Zdecydowanie polecam tę pozycję.

recenzja

Kto by pomyślał, że Gullit potrafi tak dobrze pisać i tłumaczyć? Bardzo przyjemna lektura, towarzyszyła mi w drodze do pracy. Na pewno przeczytam drugi raz ;)

recenzja

Mknie się przez te książkę jak z górki na rowerze :) Wspaniale się to czyta, dużo informacji, zakulisowych ciekawostek. Dobra robota, panie Gullit!

recenzja

Bardzo ciekawa lektura! Mnóstwo ciekawostek, wskazówek i informacji. Czyta się to przyjemnie i lekko. Oby więcej takich książek. Polecam każdemu! :)

recenzja

Gdy dowiedziałem się o wyjściu książki „Jak oglądać piłkę nożną”, którą napisał Ruud Gullit, nie mogłem się doczekać przeczytania jej, ponieważ zapewniano, że nikt nie pisał o futbolu w taki sposób.

Zacząć trzeba od tego, że Gullit był znakomitym piłkarzem. Jadł chleb z nie jednego pieca, jak się zwykło mawiać. Jako piłkarz zawodowo grał w Holandii (Haarlem, Feyenoord, PSV), Włoszech (Milan, Sampdoria) oraz Anglii – Chelsea. Jako szkoleniowiec trenował zespoły z Anglii (Chelsea, Newcastle), Holandii (Feyenoord), USA (LA Galaxy) i Rosji (Terek Grozny).

Jako ekspert i analityk telewizyjny, zatem na piłce zna się doskonale i wie co mówi. Co najważniejsze, wie także jak zdobytą wiedze przekazać i przelać na papier. Dobrze potrafi ukazać różnice między oglądaniem a obserwacją meczu.

Książka opisuje jego karierę, począwszy od juniora, aż po profesjonalny futbol i grę w Złotych Czasach Milanu oraz reprezentacji narodowej. Nie zabrakło także przygód w roli trenera, choć pisząc o Chelsea, więcej miejsca poświecił na temat Jose Mourinho niż na samego siebie. Nie jest to jednak typowa autobiografia, co mogło by się wydawać po kilkunastu pierwszych stronach książki.

Co ciekawe gdy obejmował klub ze Stamford Bridge nie miał nawet kursu, ani żadnego papieru na trenowanie. Ale co z tego, skoro uczył się od takich osobistości jak Cruyff, Sacchi, Capello, Michels czy Eriksson. To mówi samo za siebie.

Ruud opowiada jak po raz pierwszy poznał Johana Cruyffa. Wówczas występowali razem w Feyenoordzie. Opowiada, że to Cruyff ustawiał piłkarzy i taktykę a nie trener, co już potwierdza jak wielką postacią był Johan. Bohater książki dużo się od niego nauczył, wiele zyskał i dużo mu zawdzięcza.

Przechodząc jednak do najważniejszej części książki, Gullit opisuje każdą taktykę, ustawienie, strategie i styl gry. Analizując grę w danym systemie opowiada, co jest najważniejsze, na co uważać i jak się przed tym bronic. Ponadto podaje przykład grającej w ten sposób drużyny.

Analizy są bardzo szczegółowe i dokładne. Pojawiają się nawet zdjęcia z taktyką, na której kreślone są liniami ruchy zawodników oraz piłki. Wszystko idealnie jest narysowane i wytłumaczone.

Ponadto opisana jest każda pozycja na boisku. Dodany jest przykład najlepszego piłkarza na danej pozycji i opis jak ta gra ma wyglądać. Podaje przy tym cenne rady i wskazówki.

W ciekawy sposób także analizuje grę między innymi Rossa Barkleya, Franka Lamparda, Wayne Rooneya. Opisany jest system gry Leicesteru z zwycięskiego sezonu, w którym sięgnęli po Mistrzostwo Anglii oraz podaje przykłady jak można było oprzeć się tej taktyce. Analizie poddany został także fatalny w skutkach poślizg Gerrarda z kwietnia 2014 roku.

Autor dotyka także problemu praw telewizyjnych, arbitrów, kupowania do Anglii młodych piłkarzy zamiast szkolenia swoich, tłumaczy upadek Holenderskiej reprezentacji.

Ponadto w ciekawy sposób opisane są systemy gry i podejście do futbolu w różnych krajach, takich jak Anglia, Niemcy, Hiszpania czy Holandia. Przecież w różnych miejscach piłkę nożną rozumie się w różny sposób. I właśnie to jest opisane.

Jak wspomniałem Ruud Gullit daje wiele rad i instrukcji. Opowiada także o systemach szkolenia młodzieży i szkółkach. Radzi jak powinni grać juniorzy, na co mają zwracać uwagę, czego unikać, jak się odżywiać i jakich błędów nie popełniać.

Na mnie książka ta wywarła spore wrażenie. Cieszę się, że mogę postawić ją na półkę. Wiem jednak, że nie raz, nie dwa zajrzę jeszcze do niej. Można by nawet nazwać ją podręcznikiem. Wiele porad, pomysłów i anegdot. Książka zdecydowanie godna polecenia nie tylko trenerom, młodym piłkarzom, ekspertom piłkarskim, ale każdemu kibicowi piłki nożnej. Bez wyjątku. Świetna książka.

Maciej Szymański.

recenzja

Ruud Gullit jest postacią, o której krążą legendy. Tak samo jak każdy słyszał o Diego Maradonie, Zlatanie, Guardioli czy całej reszcie wielkich sław, tak samo każdy słyszał o Gullicie, a przynajmniej powinien.
Niesamowicie się ucieszyłam, gdy dostałam do recezji książkę jednego z idoli mojego ojca.

"Jak oglądać piłkę nożną" jest w dużej mierze autobiografią autora, w której opowiada jaką drogę musiał przejść, aby znaleźć się na szczycie i - co najważniejsze - utrzymać się na nim.
Absolutnie Gullit nie kreuje się na superpiłkarza, właściwie w ogóle się nie kreuje. Jak wspomniałam opowiada, o swojej drodze na szczyt jednak bardziej pod kątem tego, na co zaczął zwracać uwagę i czego uczył się grając w konkretnym klubie.
Zauważyłam duży sentyment autora do Milanu, w którym jak sam opisuje - stał się dojrzałym piłkarzem. Zawdzięczał to otoczeniu, ponieważ w tamtym czasie (końcówka lat 80. i początek 90.) Włochy przyciągały czołowych zawodników, pieniądze nie grały roli więc kluby skupowały najlepszych piłkarzy na świecie: Diego Maradona, Van Basten, Rijkaard, Zbigniew Boniek i wielu innych.

Recenzja na blogu:
http://pannajagiellonka.blogspot.com/2017/05/ruud-gullit-jak-ogladac-pike-nozna-rec.html